Grzeszykowska tworzy groteskowy, rzeźbiarski kalambur: na gładkich, skórzanych tłach eksponuje naturalistycznie opracowane modele fragmentów własnego ciała wykonane ze świńskiej skóry. Na naszych oczach składa z części swój autoportret, niecodzienne selfie. Cielesność i autoerotyzm potraktowane są z wisielczym humorem, co przemienia doświadczenie estetyczne w zmaganie z podstawowymi, egzystencjalnymi emocjami. Wystudiowane kompozycje kojarzą się z przerażającymi rekwizytami z planu filmu grozy. Jak w klasycznym horrorze martwe udaje tu żywe, a żywe – widoczne na zdjęciach dłonie artystki – martwieje w geście prezentacji nietrwałych obiektów rzeźbiarskich.
Fragmentaryzacja ciała poprzez surrealistyczny zabieg wyabstrahowania wybranych narządów i przez użycie ciasnych, fotograficznych kadrów, prowadzi do zrównania ze sobą procesów tworzenia i zniszczenia, kreacji i rozpadu. Części kobiecego ciała są tu zarazem autentycznymi, zwierzęcymi szczątkami. Grzeszykowska demontuje własny wizerunek i manipuluje obrazem swojego ciała na różne sposoby, m.in. sięgając po motywy z rzeźb Aliny Szapocznikow. Przybliża się nieustannie do radykalnej i przejmującej konstatacji, że autokreacja jest ledwie kolejnym, niedoskonałym środkiem zmagania ze śmiertelną naturą ciała.
Fragmentaryzacja ciała poprzez surrealistyczny zabieg wyabstrahowania wybranych narządów i przez użycie ciasnych, fotograficznych kadrów, prowadzi do zrównania ze sobą procesów tworzenia i zniszczenia, kreacji i rozpadu. Części kobiecego ciała są tu zarazem autentycznymi, zwierzęcymi szczątkami. Grzeszykowska demontuje własny wizerunek i manipuluje obrazem swojego ciała na różne sposoby, m.in. sięgając po motywy z rzeźb Aliny Szapocznikow. Przybliża się nieustannie do radykalnej i przejmującej konstatacji, że autokreacja jest ledwie kolejnym, niedoskonałym środkiem zmagania ze śmiertelną naturą ciała.
