[…] Charakter sztuki Doroty Podlaskiej najwierniej oddaje chyba słowo „prywatny”. Artystka tworzy w małej skali, stosuje proste, niedrogie technologie, sięga po „niską” formę. Styl jej malarstwa budzi skojarzenia z komiksem, sztuką naiwną, karykaturą. Istotą postawy Doroty Podlaskiej jest pojmowanie sztuki jako praktyki dnia codziennego, i to właśnie raczej prywatnej części tego dnia, kiedy człowiek zajmuje się tym, co lubi. Do tego rodzaju sztuki-praktyki dostosowana jest technika: niewymagająca wielkich nakładów, patronatu mecenasów i instytucji, łatwa do realizacji w dowolnych warunkach.
Jej prace opowiadają o marzeniach – tej sferze życia, która z definicji z trudem mieści się w publicznych dyskursach. Bohaterkami czy też marzącymi z obrazów Doroty są kobiety. Artystka obsadza je w codziennych rolach gospodyń domowych, matek, żon, kochanek. Kobiety z obrazów marzą o miłości, czułości, o gromadzie usługujących im muskularnych facetów, czasem o ucięciu głowy nieczułemu mężowi. Sztuka Doroty nie jest jednak marzycielska. Opowieści jej są ironiczne, smutne, nierzadko okrutne i prawie zawsze pojawia się w nich napięcie między idealizacją marzenia a zupełnie nie-wymarzoną rzeczywistością życia kobiet. W swoich opowieściach Dorota Podlaska chętnie sięga po popkulturową konwencję romansu, zwłaszcza telenowelę i love story w hollywoodzkim wydaniu. Pastiszuje ich melodramatyczny ton, kiczowatą estetykę, patetyczną uczuciowość. Manifestacyjnie wpisuje się w stereotyp sztuki kobiecej i przekornie zaprzecza przyjętym hierarchiom artystycznym. Bez kompleksów stawia intymność, uczuciowość, sentymentalizm – pojęcia tradycyjnie wiązane z kobiecością – jako alternatywę dla tzw. męskich wartości. Jednoznacznie kobieca perspektywa, którą przyjmuje Dorota, połączona z elementami satyry i złośliwej krytyki, pozwala wpisać jej twórczość w dyskurs feministyczny. Od krytycznego dyskursu ważniejsza jest jednak radość i swoboda przedstawiania, malarskie opowiadanie historii, zamazanie granicy między uprawianiem sztuki a życiem codziennym.
Stach Szabłowski
Jej prace opowiadają o marzeniach – tej sferze życia, która z definicji z trudem mieści się w publicznych dyskursach. Bohaterkami czy też marzącymi z obrazów Doroty są kobiety. Artystka obsadza je w codziennych rolach gospodyń domowych, matek, żon, kochanek. Kobiety z obrazów marzą o miłości, czułości, o gromadzie usługujących im muskularnych facetów, czasem o ucięciu głowy nieczułemu mężowi. Sztuka Doroty nie jest jednak marzycielska. Opowieści jej są ironiczne, smutne, nierzadko okrutne i prawie zawsze pojawia się w nich napięcie między idealizacją marzenia a zupełnie nie-wymarzoną rzeczywistością życia kobiet. W swoich opowieściach Dorota Podlaska chętnie sięga po popkulturową konwencję romansu, zwłaszcza telenowelę i love story w hollywoodzkim wydaniu. Pastiszuje ich melodramatyczny ton, kiczowatą estetykę, patetyczną uczuciowość. Manifestacyjnie wpisuje się w stereotyp sztuki kobiecej i przekornie zaprzecza przyjętym hierarchiom artystycznym. Bez kompleksów stawia intymność, uczuciowość, sentymentalizm – pojęcia tradycyjnie wiązane z kobiecością – jako alternatywę dla tzw. męskich wartości. Jednoznacznie kobieca perspektywa, którą przyjmuje Dorota, połączona z elementami satyry i złośliwej krytyki, pozwala wpisać jej twórczość w dyskurs feministyczny. Od krytycznego dyskursu ważniejsza jest jednak radość i swoboda przedstawiania, malarskie opowiadanie historii, zamazanie granicy między uprawianiem sztuki a życiem codziennym.
Stach Szabłowski
Prace Doroty Podlaskiej podejmują najczęściej tematy dotyczące prywatnej sfery życia artystki. Ważnym wątkiem jej twórczości jest narracyjność. Jej główne medium to malarstwo figuratywne. Tworzy też fotograficzne dokumentacje, akcje, interwencje w przestrzeniach, projektuje książki i wydawnictwa. Ma w swoim dorobku wystawy m.in. w Zachęcie Narodowej Galerii Sztuki w Warszawie, Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski w Warszawie, Muzeum Współczesnym we Wrocławiu, Galerii Arsenał w Białymstoku, Galerii Łaźnia w Gdańsku, pobyty studyjne w Finlandii, Francji, Włoszech, Japonii, Niemczech, Korei Południowej.
Dorota Podlaska uzyskała dyplom z malarstwa w 1989 na Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu. W czasie studiów związana z grupami artystycznymi Naprzód, Yach-Film, z którymi zajmowała się sztuką filmu wideo i tworzyła happeningi. W latach 1993–2003 tworzyła bydgoską „Wieżę Ciśnień”, będąc członkiem stowarzyszenia o tej samej nazwie. Obecnie mieszka i pracuje w Warszawie.
Dorota Podlaska uzyskała dyplom z malarstwa w 1989 na Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu. W czasie studiów związana z grupami artystycznymi Naprzód, Yach-Film, z którymi zajmowała się sztuką filmu wideo i tworzyła happeningi. W latach 1993–2003 tworzyła bydgoską „Wieżę Ciśnień”, będąc członkiem stowarzyszenia o tej samej nazwie. Obecnie mieszka i pracuje w Warszawie.
