Dziwne piękno
[…] zdjęcia Wiechowskiej poprzez kontemplację widzialności, dokonują jej swoistej „anihilacji”: skupione są na tym, czego nie ma i czego nie widać. […]
Światło u Wiechowskiej zmienia się ciągle, wnika we wszystko jak w zdjęciach wnętrz domów. Wnętrza zawsze są puste: niekiedy zamieszkałe, bo zadbane, urządzone, a niekiedy opuszczone. Samotne meble jak szafa z otwartymi drzwiami – zyskują tu nowe i niepokojące znaczenia, pojedyncze sprzęty, które nigdy nie przyciągają większej uwagi, tutaj stają się aktorami pierwszoplanowym jak skromna lampa sufitowa. Podobnie wnętrza parków, lasów i ogrodów. Puste ławki czekają. […] kolejne zdjęcia Moniki, prezentują piękno i malowniczość, dodając do nich coś jeszcze. Bardziej sprecyzowany jest tutaj nastrój, niepokój ulega wzmocnieniu. Są tu martwe zwierzęta, leżące na trawie, wśród bujnej zieleni. Sarny, na których nie widać śladu śmierci, zastanawia tylko dziwna poza zwierzęcia (dlaczego leży, a nie stoi w lesie?), tylko nieruchome, „smutne” spojrzenie, tylko w jednym miejscu mała, czerwona plama. Przy nich, gdzieś w rogu zdjęcia, na trawie widać kawałek cienia. To sylwetka autorki, zaznacza się jak delikatny podpis, sygnał ukrytej obecności.
Magdalena Ujma
Urodzona w 1976 roku w Szczecinie. Mieszka i pracuje w Amsterdamie i Szczecinie. Studiowała poza granicami rodzinnego kraju: w Amsterdamie (Gerrit Rietveld Academy of Art and Design, 1995–1999; Rijksakademie van Beeldende Kunsten, 2000–2002) oraz w Nowym Jorku (School of Visual Arts, 1998; ISCP, 2006–2007
