Oskar Dawicki (ur. 1971 w Warszawie) – w latach 1991–1996 studia na Wydziale Sztuk Plastycznych Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu, 2000–2010 współzałożyciel i członek grupy Azorro. Mieszka w Warszawie
Oskar Dawicki jest z wykształcenia malarzem, ale już w trakcie studiów zainteresował się sztuką performansu, której pozostał wierny przez kolejne lata, by po roku 2000 rozszerzyć pole swego działania o prace wideo, fotografie, dokumentacje, a w końcu również obiekty i instalacje. Wszystkie prace mają postkonceptualny charakterze i są utrzymane w lekko groteskowej, ironicznej, a nawet absurdalnej aurze. Dawicki łączy w swojej sztuce romantyczno-tragiczny komponent, silnie nasycony własnymi rozterkami egzystencjalnymi, z poetyką i krytycznym wymiarem sztuki konceptualnej. Autorefleksja nad statusem instytucjonalnym jako artysty współczesnego przeplata się ściśle z refleksją nad własną tożsamością, a raczej nad jej ulotnością, umownością, eterycznością, słabością. Dyskomfort, nieporozumienie, komplikacja – to pojęcia, na których wspiera się wyobraźnia artysty, a bezproduktywność sztuki wydaje się dla Dawickiego jej najbardziej obiecującym wymiarem.
Oskar Dawicki jest z wykształcenia malarzem, ale już w trakcie studiów zainteresował się sztuką performansu, której pozostał wierny przez kolejne lata, by po roku 2000 rozszerzyć pole swego działania o prace wideo, fotografie, dokumentacje, a w końcu również obiekty i instalacje. Wszystkie prace mają postkonceptualny charakterze i są utrzymane w lekko groteskowej, ironicznej, a nawet absurdalnej aurze. Dawicki łączy w swojej sztuce romantyczno-tragiczny komponent, silnie nasycony własnymi rozterkami egzystencjalnymi, z poetyką i krytycznym wymiarem sztuki konceptualnej. Autorefleksja nad statusem instytucjonalnym jako artysty współczesnego przeplata się ściśle z refleksją nad własną tożsamością, a raczej nad jej ulotnością, umownością, eterycznością, słabością. Dyskomfort, nieporozumienie, komplikacja – to pojęcia, na których wspiera się wyobraźnia artysty, a bezproduktywność sztuki wydaje się dla Dawickiego jej najbardziej obiecującym wymiarem.
