Obraz bez tytułu (Domów kultury i nauki nie udaje się zasłonić) był bezpośrednią reakcją na wystawę, a właściwie zaproszenie do wystawy Oskara Hansena w Galerii Fundacji Foksal. Ten zasłużony, wybitny twórca stworzył model odwróconego Pałacu Kultury i Nauki (o kształcie przypominającym młotek), chcąc zneutralizować jego zwężającą się ku górze formę. Ten oczywisty projekt wydał mi się żałosny. Zwłaszcza że wpisywał się w powszechny wówczas chór niszczycieli wszystkiego, co pochodziło z minionej epoki. Pamiętam, że chciałem zabrać gotowy już obrazek na otwarcie wystawy, ale zabrakło mi odwagi. Dodam tylko, że ten obraz nie ma raczej nic wspólnego z moimi poglądami politycznymi. Są to moje poglądy na niszczenie jakichkolwiek śladów kultury materialnej. Czy miałem rację? Niech zaświadczy o tym obecny stan naszych pomników, w tym pomników architektury oraz nazwy ulic, szkół itp. Aby coś ocenić, musi to przede wszystkim istnieć. Tak postępuje się w cywilizowanych miejscach.
Paweł Susid
Paweł Susid – urodzony w 1952 w Warszawie, tu mieszka i pracuje, absolwent Wydziału Malarstwa warszawskiej ASP. Od początku swojej drogi artystycznej interesował się formą i narracją. W zwięzłych poetyckich zapiskach odnosi się do różnorodnych form aktywności człowieka i jego relacji z otaczającą rzeczywistością. Polityka, historia, filozofia, religia, radości i smutki, błahostki codziennych spraw czy niezgoda na otaczającą nas plastyczną arogancję – są dla Susida wiecznym pretekstem do tworzenia. Obrazy mają prostą i pozornie niedbałą plakatową formę. Sprawiają wrażenie powstałych w pośpiechu, tak jakby zapisywana myśl miała zaraz uciec. Odbity z szablonu, krótki tekst jest zestawiany z uproszczonymi, często geometrycznymi, abstrakcyjnymi formami. Lakoniczne spostrzeżenia stanowią komentarz dla prostych znaków, symboli i niemal abstrakcyjnych form przenoszonych na płótno. Umieszczony na obrazie znak nasuwa nam bardzo określone skojarzenia, które wchodząc w reakcję ze słowem, często niezgodnym z naszym rozpoznaniem, budują poezję niedopowiedzenia i niedopasowania. Artysta celebruje każdą myśl zawartą w obrazie, zdając sobie sprawę z siły jego przekazu. Obrazy Susida nie są często wystawiane, bo artysta do tego nie dąży. Prosta forma nie może być przecież zestawiana zbyt często z inną prostą formą, gdyż traci prawo do bycia tą absolutną. Jest jednak interesujące, jak zawarta w tak rzadko przecież pokazywanych obrazach Susida siła stała się ważną inspiracją dla całego młodego pokolenia artystów (m.in. Rafała Bujnowskiego, Wilhelma Sasnala, Marcina Maciejowskiego czy grupy Twożywo).
Paweł Susid
Paweł Susid – urodzony w 1952 w Warszawie, tu mieszka i pracuje, absolwent Wydziału Malarstwa warszawskiej ASP. Od początku swojej drogi artystycznej interesował się formą i narracją. W zwięzłych poetyckich zapiskach odnosi się do różnorodnych form aktywności człowieka i jego relacji z otaczającą rzeczywistością. Polityka, historia, filozofia, religia, radości i smutki, błahostki codziennych spraw czy niezgoda na otaczającą nas plastyczną arogancję – są dla Susida wiecznym pretekstem do tworzenia. Obrazy mają prostą i pozornie niedbałą plakatową formę. Sprawiają wrażenie powstałych w pośpiechu, tak jakby zapisywana myśl miała zaraz uciec. Odbity z szablonu, krótki tekst jest zestawiany z uproszczonymi, często geometrycznymi, abstrakcyjnymi formami. Lakoniczne spostrzeżenia stanowią komentarz dla prostych znaków, symboli i niemal abstrakcyjnych form przenoszonych na płótno. Umieszczony na obrazie znak nasuwa nam bardzo określone skojarzenia, które wchodząc w reakcję ze słowem, często niezgodnym z naszym rozpoznaniem, budują poezję niedopowiedzenia i niedopasowania. Artysta celebruje każdą myśl zawartą w obrazie, zdając sobie sprawę z siły jego przekazu. Obrazy Susida nie są często wystawiane, bo artysta do tego nie dąży. Prosta forma nie może być przecież zestawiana zbyt często z inną prostą formą, gdyż traci prawo do bycia tą absolutną. Jest jednak interesujące, jak zawarta w tak rzadko przecież pokazywanych obrazach Susida siła stała się ważną inspiracją dla całego młodego pokolenia artystów (m.in. Rafała Bujnowskiego, Wilhelma Sasnala, Marcina Maciejowskiego czy grupy Twożywo).
