Od początku swojej drogi artystycznej interesował się formą i narracją. Forma, zawsze u niego ekspresyjna, odnosi się do tradycji sztuki współczesnej. Nawet podczas przetaczającej się fali Neue Wilde z lat osiemdziesiątych, która miała pewien wpływ na jego wczesne prace, w strukturze malarskiej zawsze bliżej było Susidowi do ekspresji konstruktywistycznego plakatu agitacyjnego niż współczesnych mu rozwiązań. Eksplozja malarskiej ekspresji tamtych lat, ale równolegle głęboka refleksja i dystans artysty, pozwoliły na ukształtowanie się ostatecznej koncepcja sztuki Susida. Studiując uważnie historię malarstwa, z właściwą sobie pokorą, udało mu się w niewielkiej formie klasycznego, sztalugowego obrazu ukryć własny poetycki i ironiczny przekaz. To odkrycie lakonicznego z pozoru zestawienia form i komunikatu artysta kontynuuje do dzisiaj, komentując otaczającą go rzeczywistość.
Ta właśnie wersja obrazu Stażewski, Strzemiński mylą mi się o wymiarach 93 x 100 cm z czarnym tłem jest najwcześniejsza. Świadczy o tym zarówno stosunkowo duży rozmiar płótna, jak i użycie pojedynczych szablonów do napisu. Potem zmniejszyłem formaty oraz po pewnym czasie zacząłem wycinać szablony dla całego napisu. W 1988 roku namalowałem drugą wersję tego obrazu z przeznaczeniem do reprodukowania na okładce „Exitu”, wtedy użyłem białego tła. Co wydało mi się wówczas jeszcze bardziej prowokujące.
Paweł Susid
Ta właśnie wersja obrazu Stażewski, Strzemiński mylą mi się o wymiarach 93 x 100 cm z czarnym tłem jest najwcześniejsza. Świadczy o tym zarówno stosunkowo duży rozmiar płótna, jak i użycie pojedynczych szablonów do napisu. Potem zmniejszyłem formaty oraz po pewnym czasie zacząłem wycinać szablony dla całego napisu. W 1988 roku namalowałem drugą wersję tego obrazu z przeznaczeniem do reprodukowania na okładce „Exitu”, wtedy użyłem białego tła. Co wydało mi się wówczas jeszcze bardziej prowokujące.
Paweł Susid
