Z tymi pytaniami, na które nie ma odpowiedzi, wchodzimy w kolejną przestrzeń. Podzielona jest ona przez kolor rozłożonych na podłodze części garderoby. Czarne ubrania po lewej, białe po prawej dzielą całą przestrzeń po przekątnej. Po stronie czarnej artysta ustawił kilkanaście różnej wielkości lamp z abażurami. Po stronie białej leży przewrócona lampa, a nad nią okrakiem stoi czarny pies, wilk. Zwierzę to nie jest po prostu wypchanym, realistycznym manekinem, nie jest eksponatem pożyczonym z gabloty muzeum przyrodniczego. Patrząc na wilka i odnajdując w jego kształcie kilka znakomicie oddanych detali, czujemy się jak zawieszeni między snem a jawą, jakby naraz na światło dzienne wyszły nasze nieuświadomione lęki i obawy. Wypełzają zza szaf i starych kredensów jak stwory z prozy Bruno Schulza […]. Czarny wilk jest tutaj intruzem, porywaczem lub strażnikiem dobrego snu, wilczycą matką. Tego nie wiemy, bo w naszych wyobrażeniach o tym, co jest dobre, a co złe, chcielibyśmy, żeby istniała dająca się jasno wytyczyć granica taka, jak między czarną i białą garderobą. Co zrobić więc, jeśli wilk/wilczyca nie jest na swoim miejscu?
Marek Wasilewski
Marek Wasilewski
