Wojciech Bąkowski - ur. 1979, absolwent ASP w Poznaniu, mieszka i pracuje w Warszawie, poeta, autor filmów animowanych, prac wideo, muzyki, performance, obiektów audio. Członek grupy Penerstwo, lider zespołów KOT i Niwea, twórca solowego projektu muzycznego „Wojciech Bąkowski”. Laureat nagrody Spojrzenia 2009 oraz Paszportu Polityki 2010. W latach 2009–2011 autor cyklu rysunkowego w Gazecie Wyborczej „Tu mam taką rubrykę na rysunki”. Współpracuje z Galerią Stereo (Warszawa) oraz Martin van Zomeren (Amsterdam).
Prace Wojciecha Bąkowskiego, poza ich formalną finezją i oryginalnością artystycznych wyborów, są bardzo szczere i bezpośrednie. Językowa wrażliwość pozwala artyście ubiegać się o osobne, wyjątkowe miejsce w języku polskim. Jego recytacje na poziomie literackim przynoszą skojarzenia z Mironem Białoszewskim, jak również z Beckettem i Joyce’em.
Jego najbardziej znaczącym i rozpoznawalnym osiągnięciem jest cykl „Filmów mówionych”, które pojawiają się w kolejnych częściach; to teren, w którym Bąkowski testuje sposoby łączenia animacji i słowa mówionego. W każdym filmie artysta przesuwa ciężar w innym kierunku, stosując różne rozwiązania formalne, a także badając granice jasności i komunikatywności języka. W swoich najnowszych realizacjach, zarówno w obiektach audio, jak i filmach animowanych Bąkowski radykalnie redukuje formę i treść dzieł, oczyszcza język na rzecz prostoty i zwięzłości oraz wyrazistej struktury.
Prace Wojciecha Bąkowskiego, poza ich formalną finezją i oryginalnością artystycznych wyborów, są bardzo szczere i bezpośrednie. Językowa wrażliwość pozwala artyście ubiegać się o osobne, wyjątkowe miejsce w języku polskim. Jego recytacje na poziomie literackim przynoszą skojarzenia z Mironem Białoszewskim, jak również z Beckettem i Joyce’em.
Jego najbardziej znaczącym i rozpoznawalnym osiągnięciem jest cykl „Filmów mówionych”, które pojawiają się w kolejnych częściach; to teren, w którym Bąkowski testuje sposoby łączenia animacji i słowa mówionego. W każdym filmie artysta przesuwa ciężar w innym kierunku, stosując różne rozwiązania formalne, a także badając granice jasności i komunikatywności języka. W swoich najnowszych realizacjach, zarówno w obiektach audio, jak i filmach animowanych Bąkowski radykalnie redukuje formę i treść dzieł, oczyszcza język na rzecz prostoty i zwięzłości oraz wyrazistej struktury.
Suchy pion to film złożony z kilku abstrakcyjnych kompozycji, stworzonych na bazie prywatnych nagrań artysty z ostatnich kilku lat, wykonanych analogową kamerą. Ścieżki dźwiękowe poszczególnych filmów nakładają się na siebie. Słychać również głos autora czytającego własne wiersze. Teksty te zostały przez artystę potraktowane jako punkty wyjścia do budowania każdej sekwencji filmu. Relacja między obrazem i tekstem ma tutaj jednocześnie techniczny i poetycki charakter.
