Zofia Kulik
DESEŃ 01_MORRIS 15-17, lambda 400 dpi na papierze fotograficznym, dibond, plexi, rama aluminiowa, 120 x 120 cm, 2007
DESEŃ 07_MATKA 10-8, lambda 400 dpi na papierze fotograficznym, dibond, plexi, rama aluminiowa, 120 x 120 cm, 2007
DESEŃ 04_CHINESE 08-5, lambda 400 dpi na papierze fotograficznym, dibond, plexi, rama aluminiowa, 120 x 120 cm, 2007
„Desenie” Zofii Kulik
W serii swoich najnowszych prac Zofia Kulik wypracowuje własne warianty istniejących już wzorów wziętych z różnych epok, tradycji, kręgów kulturowych. Zachowując zasadniczą strukturę każdego wzoru, wytwarza ich własną wersję, zazwyczaj przy użyciu motywów już wcześniej pojawiających się w jej pracach. W dekoracyjnych układach „Deseni” autorka sięga do wzorów tkanin Williama Morrisa, kunsztownej stylistyki arabskiej ornamentacji, wzorów tkanin batikowych czy kwiatowych ornamentów chińskich. Ich rytmiczne układy rekonstruuje przy użyciu motywów, które możemy odnaleźć w jej starszych pracach, zwłaszcza w symbolicznym repertuarze przedstawień z lat dziewięćdziesiątych. Czaszki, dekoracyjne draperie, zasuszone liście, warzywa i kwiaty, iglice, łuski, szpiczaste zwieńczenia sztandarów powracają w ornamentalnych konfiguracjach „Deseni”.
W każdym z nich pojawia się motyw postaci, na którym opiera się „gramatyka ornamentu” w pracach Kulik, wypracowana w jej „Archiwum gestów” (1987–1991), zbiorze ok. 700 fotografii upozowanej męskiej postaci.
Tak jak wcześniej artystka sięgała wielokrotnie po różne wzory, których ornamentykę wplatała w narracje kompozycji, tak w „Deseniach” sięga do wcześniejszych prac i do swojego archiwum. Ich splątane, rytmiczne wzory to swoista wędrówka w wizualne bogactwo dotychczasowego oeuvre artystki.
Zbiór „Deseni” w formie kwadratu przypomina próbnik oferowany klientom sklepów z tkaninami obiciowymi, tapetami czy wykładzinami. Próbnik do wglądu i wyboru deseniu, który można zamówić „z metra” w dowolnej ilości. Idea wzornika jest logiczną kontynuacją zbieractwa artystki, jej manii archiwizowania (w formie czarno-białej fotografii) i klasyfikowania wizualiów rzeczywistości i sztuki.
Bożena Czubak
DESEŃ 01_MORRIS 15-17, lambda 400 dpi na papierze fotograficznym, dibond, plexi, rama aluminiowa, 120 x 120 cm, 2007
DESEŃ 07_MATKA 10-8, lambda 400 dpi na papierze fotograficznym, dibond, plexi, rama aluminiowa, 120 x 120 cm, 2007
DESEŃ 04_CHINESE 08-5, lambda 400 dpi na papierze fotograficznym, dibond, plexi, rama aluminiowa, 120 x 120 cm, 2007
„Desenie” Zofii Kulik
W serii swoich najnowszych prac Zofia Kulik wypracowuje własne warianty istniejących już wzorów wziętych z różnych epok, tradycji, kręgów kulturowych. Zachowując zasadniczą strukturę każdego wzoru, wytwarza ich własną wersję, zazwyczaj przy użyciu motywów już wcześniej pojawiających się w jej pracach. W dekoracyjnych układach „Deseni” autorka sięga do wzorów tkanin Williama Morrisa, kunsztownej stylistyki arabskiej ornamentacji, wzorów tkanin batikowych czy kwiatowych ornamentów chińskich. Ich rytmiczne układy rekonstruuje przy użyciu motywów, które możemy odnaleźć w jej starszych pracach, zwłaszcza w symbolicznym repertuarze przedstawień z lat dziewięćdziesiątych. Czaszki, dekoracyjne draperie, zasuszone liście, warzywa i kwiaty, iglice, łuski, szpiczaste zwieńczenia sztandarów powracają w ornamentalnych konfiguracjach „Deseni”.
W każdym z nich pojawia się motyw postaci, na którym opiera się „gramatyka ornamentu” w pracach Kulik, wypracowana w jej „Archiwum gestów” (1987–1991), zbiorze ok. 700 fotografii upozowanej męskiej postaci.
Tak jak wcześniej artystka sięgała wielokrotnie po różne wzory, których ornamentykę wplatała w narracje kompozycji, tak w „Deseniach” sięga do wcześniejszych prac i do swojego archiwum. Ich splątane, rytmiczne wzory to swoista wędrówka w wizualne bogactwo dotychczasowego oeuvre artystki.
Zbiór „Deseni” w formie kwadratu przypomina próbnik oferowany klientom sklepów z tkaninami obiciowymi, tapetami czy wykładzinami. Próbnik do wglądu i wyboru deseniu, który można zamówić „z metra” w dowolnej ilości. Idea wzornika jest logiczną kontynuacją zbieractwa artystki, jej manii archiwizowania (w formie czarno-białej fotografii) i klasyfikowania wizualiów rzeczywistości i sztuki.
Bożena Czubak
